YETER

Kim için varım. Bu hayatı başkalarına adamak için mi yaşıyorum. Emeklerim kim için. Her sabah yataktan kimi memnun etmek için ayrılıyorum. Üzerime yıkılan sorumluluklar. Kaçının sonunda kendimi memnun edebiliyorum. Yoruluyorum ama çıkarım ne. Elle tutulur somut bir gerçelik bile yok günün sonunda. Ya da ayın.. Ya da yılların.. Üst üste binmiş mecburiyetler. Birini geçsen diğeri yetişiyor. Belki de birçoğu zaten seninle beraber hareket ediyor. İnsan yanında kendisine destek olacak biri ararkan acılarını, sorumluluklarını buluyor. yYalnızlığımızı yok eden dertlerimiz oluyor. Bizim olmayan ama çekmekle mecbur bırakıldığımız dertler. Bir sorunu çözmek bir başkasıyla karşı karşıya getirecekse bizi neden sorun çözmek bir çözüm. Sorunu hayatımızın bir parçası olarak mı görmemiz lazım. Sorun hayatımızın bir parçası olacaksa hayata güzel bakmayı, hayatta olmanın güzelliğini nasıl göreceğiz. İnsanın kaderinin ne kadarı kendi çabasında gizli. Kendimi mutlu edememişken paçama yapışmış bu insanların sorunlarının çözümü nasıl olacağım. Çevremi iyileştirmeye kendimi iyileştirerek başlamam gerekiyorsa çevremin omuzlarıma yüklediği ağırlığı nasıl yok sayacağım. Yalnızım bunu görüyorum. Etrafımda bir sürü gürültü var. Yalnızlığım bile huzurlu değil. Kafamdaki gürültüyü bastırabilsem bile çevremde daha kirli bir gürültü ile baş başa kalıyorum. İnsan kalabalıkta gizlenmek isterken kalabalık beni daha çok yalnız olmaya itiyor. Bir sorunu çözmek için sorunun başladığı ana dönmek gerekir. Sorun nerde başladı bilmiyorum. Bilmek ne değişterecek emin değilim. Geriye dönmek istemiyorum. İçimde kaldı her şey. Sevmek içimde kaldı, huzur içimde kaldı. Bana iyi gelecek her şeyden öyle uzağım ki. Biliyorum içim buruk öleceğim.