BİR BEN HAYATIN İÇİNDE

Kendini ilk olarak ne zaman fark eder insan bilmiyorum. Kendimde de böyle oldu. Yaşadığımın farkına ne zaman vardığım bir muamma. Hakkımda iddia edilen başlangıcı baz alıyorum diğer insanlar gibi. Ne zaman başladığını bilmediğim nasıl devam edeceğine müdahale edemediğim hayatım. Kendimi ilk anımsadığımda küçük bir çocuktum. Bir çocuk kadar güzel bir çocuk kadar neşeli etrafı çocuklarla dolu bir çocuk. Kısıtlı endişeler mevcuttu. Karnımın doyması, istediğim şeylerin gerçekleşmesi bir de anne babamın hep yanımda olması. Biraz daha büyüdük okul diye bir bina ile tanıştık. Başka çocuklar tanıdım. Kimilerini sevdim kimilerini sadece gördüm. Büyüdüm o okulda biraz daha. ama hala çocuktum. Büyürken bir yandan başka evlere taşındık. Yaşadığım yerler değişti, etrafımdaki çocuklar değişti ama yaşamak hep aynı kaldı. Sabah oluyordu, akşam oluyordu. Yaşamak devam ediyordu. Büyümeye devam ediyordum. Sevmekle tanıştım. Bir insanın varlığının bir insanda başka şeyler uyandırıyor olmasını tattım. İki kişilik yaşadım tek başıma. Bir bedende iki kişiydik ama yalnızdım. İlk kaybedişimi tattım. Büyümeye engel olamadım. Zaman geçiyordu. Taşınmamız şehirler arası oldu bu seferinde. Çocukluğumu da geride bıraktım. Yaşadıklarımı da.. Yanımda kimseyi götüremedim. Şimdi baktığımda ne kadarı benle gelmeliydi zaten buna karar veremiyorum. Yaşamaya devam etmek gerekti. Tanımaya devam ettim. Yanılmaya da.. Hayal kırıklıkları biriktirmeye de.. Büyüdükçe aile olmanın, geçim derdinin ne olduğunu anlamaya başladım. Ailemin yüzünde yeni duyguları fark etmeye başladım. Ebeveynlerimle dert ortağı olmaya başladım. Yorulmaya başladım hayatın gerçekleriyle tanışmaya başlayınca. Çocuk olmamanın yorucu olduğunu anlamaya başladım. Aslında çocuk olmanın güzelliği gerçeklerden uzak olmak olmasıymış. Çocuk olmak her şeyin güzel olması değil, hiçbir şeyin tam olarak ne olduğunu bilmemekmiş. Üniversiteye gittim. Beni yoran aile kalabalığından bir kaçış oldu ya da böyle düşünmek istedim. Gittiğim yerde olmak kendim olmaktan uzaklaşmak oldu. Fazla sürmeyecekti. Kaçarak kendini bulamıyormuş insan. Yüzleşmek gerekiyormuş. Geri döndüm. Bir mücadele içinde farklı bir mücadeleye atıldım. Ortak yaşam içinde kendimce bir yaşam oluşturmaya çalıştım. Kendi hayatıma etki eden hayatlar. Bu hayatların karmaşalarının gölgesinde benliğimi bulmaya çalıştım. Büyüdüğümü düşünürken yeni doğduğumu anladığım bir an yaşadım. Çevremde gelişen olaylara rağmen, etrafımdaki insanların kimliklerine rağmen, kendim olmayı koruduğum işte bu benim diyebileceğim birisi oldum. Eksiklerim olsa da kendimi tanımlayabileceğim cümlelerim oldu. Gittikçe dağılan ailemde ön planda olmaya başladım. Duruşum oldu. Herkesin kaybettiği yerde ayakta durmaya çalıştım. Yumrukların hedefinde değildim ama büyük darbeler aldım. Düştüm. Kalkmak zorunda kaldım. Ağladım. Gülmek zorunda kaldım. Sonra babam gitti. Baba olmak zorunda kaldım. Evin direği dedikleri o adam oldum. Beni bir zamanlar koruyan kadını korumaya başladım. Kendisinden. Hayattan. Her şeyi yaparken çok yalnızdım. Derdi olan tek insan değildim. İnsanları üzmeye hakkım yoktu. Bazı şeylerin üstesinden tek başına gelmeliydi insan. Ben de öyle yaptım. Tek başıma uğraştım ama üstesinden gelebilmiş değilim. Başkaları yaşasın diye çok kez öldüm. Ama bu ölümler bir sonu getirmedi. Bu kadar şey yaşarken yaşamaya çalıştım bir yandan. Sevdim, aşık oldum. Tekrar kaybettim. Ne kadar çok şey kaybettiysem o kadar buldum kendimi. Kaybettiğim her şey bana bir şey kattı. Yaşadığım şeylerin içinde olmak ne yaşadığımı anlamama engel oluyordu. Kendime uzaktan bakmayı öğrendim. İnsan olayların içinde yeterince göremiyor olup biteni. Bazen uzaktan bakmak gerekiyormuş. İşe yaradı. İyimserlik mi bilmiyorum ama gerçekleşen şeylerin bir amacı olduğuna inanıyorum. Umut dolu değilim ama yaşadığım şeylerin beni geriye götürmesine de izin vermiyorum. Anlayabiliyorum. Hayat böyle. Her zaman güzelliklerle dolu değil. Kabullendim. Bunu bir güç olarak kullanıyorum. Savaşmak yerine kucaklıyorum yaşanılanları. Sorun onu dert ettiğin sürece vardır. Hayatta olmak yaşamayı gerektiriyorsa yaşamaya devam edeceğiz. Sevmeye devam edeceğiz.